Artykuły
Praktyka mieszania słomy z glebą stanowi jedną z ośmiu praktyk przeprowadzanych w ramach ekoschematu „Rolnictwo węglowe”. Sprawdź, jak prawidłowo wykonać ten zabieg, aby przyspieszyć rozkład słomy.
Ekoschemat „Rolnictwo węglowe i zarządzanie składnikami odżywczymi” stanowi element Planu Strategicznego dla Wspólnej Polityki Rolnej na lata 2023-2027 (PS WPR 2023-2027). Jest to wsparcie takich praktyk rolniczych, które pomogłyby zwiększać składowanie węgla w glebie oraz wpływać na magazynowanie dwutlenku węgla z atmosfery w uprawianych roślinach. Przeprowadzanie zabiegów wpisanych w myśl „Rolnictwa węglowego” pomaga zmniejszać emisję gazów cieplarnianych i wpływa dodatkowo na poprawę kondycji gleby.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi stworzyło dla rolników system dofinansowań obejmujący osiem różnych praktyk, do których przypisany jest system punktowy. System punktowy oznacza, że do każdej z praktyk przypisana jest odpowiednia liczba punktów, przy czym 1 pkt stanowi równowartość 22,47 EUR (około 100 zł). Punkty są oparte na wyliczonych stawkach płatności stanowiących rekompensatę dodatkowych poniesionych kosztów i utraconych dochodów w wyniku realizacji danej praktyki.
Wymieszanie słomy z glebą posiada w systemie stworzonym przez MRiRW zaledwie 2 punkty, jednak jest wartą uwagi praktyką, która świetnie sprawdzi się w celu poprawy zawartości składników odżywczych w glebie. Jak podają eksperci, praktyka ta polega na rozdrobnieniu i przyoraniu lub wymieszanie z glebą całej słomy po zbiorze plonu głównego, przy czym przez słomę rozumie się pozostałe po oddzieleniu ziarna lub nasion suche źdźbła, łodygi, liście, plewy, łuszczyny i strączyny dojrzałych roślin uprawnych zbożowych (w tym kukurydzy), oleistych i bobowatych.
Mieszanie słomy z glebą utrzymuje, a nawet powoduje zwiększenie poziomu próchnicznego w glebie. Warstwa próchnicy jest niezwykle ważnym aspektem, który świadczy o potencjale uprawowym danych gleb. Im większy poziom próchniczy, tym zwiększa się również prawdopodobieństwo wyższego oraz zdrowszego plonu roślin.
W celu otrzymania dofinansowania w ramach praktyki mieszania gleby ze słomą rolnik jest również zobowiązany do prowadzenia rejestru zabiegów agrotechnicznych, w ramach wykonywania tej praktyki. W celu ułatwienia organizacji zabiegów, ARiMR stworzyło dla rolników specjalny formularz, który został udostępniony na stronie internetowej Agencji.
Słoma jest jednym ze świetnych materiałów stanowiących dobry nawóz organiczny. Powstaje jako produkt uboczny w uprawach zbożowych i może być wykorzystywana jako ściółka w gospodarstwach, w których prowadzi się produkcję zwierzęcą. Rolnicy trudzący się jedynie produkcją roślinną bardzo często nie wiedzą co zrobić z pozostającą po zbiorach słomą. Z racji jej bogactwa w mikro i makroelementy, po dokładnym rozdrobnieniu może zasilać ona glebę w niezbędne składniki pokarmowe.
Eksperci zalecają, aby prawidłowo pocięta słoma posiadała odcinki nieprzekraczające 10 cm długości. Jednym z najważniejszych czynników wpływających na rozkład słomy w glebie jest głębokość jej przyorania. Zaleca się, aby materiał roślinny wymieszać z glebą na głębokości od średnio 11 cm w przypadku gleb lekkich. Jeśli chodzi o gleby ciężkie, mieszanie słomy z glebą powinno odbywać się na głębokości od 6 do 8 cm.
Dodatkowo na rozkład słomy w glebie mają wpływ również warunki środowiskowe panujące w obrębie gospodarstwa. Przyjmuje się, że sprzymierzeńcem optymalnemu rozkładowi słomy jest wilgotność na poziomie około 65% oraz temperatura 15 stopni Celsjusza. Co więcej, najlepsza wartość pH powodująca prawidłowy rozkład słomy waha się w granicach od 6 do 7.
W momencie pozostawienia słomy na polu w celach nawozowych zaleca się przeprowadzenie jej zbioru za pomocą kombajnu wyposażonego w rozdrabniacz słomy. Do starannego wymieszania resztek pożniwnych z glebą warto wykorzystać również kultywator wielobelkowy. Na pociętą słomę w celu jej przyśpieszonego rozkładu poleca się rozrzucić azot, wapń lub gnojowicę. Poszczególne pierwiastki lub substancje powinny być jednak dostosowywane do wielkości pola oraz odpowiadać specyfice poszczególnych gleb wyróżnianych w gospodarstwie.