Zadrzewienia śródpolne, czyli zgrupowania drzew oraz krzewów dziko rosnących na obszarach użytkowanych rolniczo, mają bardzo pozytywny wpływ na okoliczne uprawy. Często nie zdajemy sobie z tego sprawy, a jednak ich tworzenie oraz utrzymywanie stanowi jedną z podstawowych proekologicznych praktyk rolniczych. Nie należy ograniczać ich powierzchni, gdyż taka roślinność spełnia bardzo dobroczynną rolę w agroekosystemie. Zyski z obecności zadrzewień i zakrzaczeń znacznie przewyższają ewentualne korzyści z obsiania gruntów pod nimi!

Wpleciona w uprawę roślinność wieloletnia zwiększa bioróżnorodność na terenie gospodarstwa, stabilizuje ekosystem i czyni go wytrzymalszym na wahania warunków środowiska. Zwiększa różnorodność gatunkową oraz stanowi źródło pożytku dla owadów zapylających.

Jest schronieniem dla wielu pożytecznych gatunków zwierząt, chociażby ptaków, gadów i stawonogów drapieżnych żywiących się pasożytami roślin. Pozwala to na ograniczenie gradacji szkodników upraw oraz ograniczenie chorób bez udziału chemicznych środków ochrony roślin.

Ponadto systemy zadrzewień i zakrzaczeń śródpolnych tworzą barierę zmniejszającą szkodliwy wpływ wiatru na teren uprawny. Zapobiegają wyleganiu zbóż oraz ubytku próchnicy na skutek erozji wietrznej (wywiewaniu materii organicznej z przesuszonej gleby).

Pełnią naturalną zaporę przed spływem powierzchniowym rozpuszczonych w wodzie zanieczyszczeń i nadmiarów nawozów mineralnych. Retencjonują wodę, czyli magazynują ją w podłożu i zabezpieczają przed jej zbyt szybką utratą. Stabilizują wilgotność powietrza na danym obszarze, wpływają korzystnie na warunki termiczne, zmniejszając szkodliwość przymrozków. Tworzą również korytarze ekologiczne, którymi mogą przemieszczać się większe zwierzęta oraz zwiększają walory krajobrazowe okolicy.

Dla rzetelnej oceny zadrzewień śródpolnych należałoby wspomnieć również o ich potencjalnie negatywnym oddziaływaniu – miejscowemu zmniejszaniu plonu na skutek zacienienia uprawy oraz konkurowania o zasoby środowiska z rośliną uprawną. Jednak korzyści płynące z utrzymywania zadrzewień zdecydowanie rekompensują ewentualne straty, a budowanie zielonej infrastruktury powinno być podstawową proekologiczną praktyką rolniczą.