Dziko rosnący szczypiorek był znany już w epoce starożytnej. W Europie środkowej zaczął być hodowany w XVI w. Może być uprawiany zarówno w gruncie, jak i w pojemnikach. Kwitnie od maja do sierpnia, tworząc zwarte fioletowo-różowe łany.

Szczypiorek uprawiany jest z siewu wprost do gruntu (w kwietniu) oraz z rozsady (wysadzany w maju). Po wysianiu bezpośrednio do gruntu plon otrzymuje się w drugim roku uprawy. Zalecane jest wykopywanie kęp i rozdzielanie cebulek co ok. 2-3 lata. Zastosowanie w kuchni mają młode liście, które można pozyskiwać przez cały okres wegetacji. Roślina najlepiej sprawdza się na stanowiskach słonecznych i lekko zacienionych  o wilgotnym, żyznym i lekko zasadowym podłożu. Jest wytrzymała na mróz.

Czosnek szczypiorek jest bogaty w witaminy: C, B2 oraz sole mineralne: fosforu, potasu, wapnia oraz żelaza. Poza tym ma korzystny wpływ na funkcjonowanie układu trawiennego.

ZASTOSOWANIE

Młode liście szczypiorku stosuje się jako aromatyczną przyprawę do zup (dodaje się po ugotowaniu) oraz potraw z ziemniaków, fasoli, groszku i ciecierzycy. Szczypiorek można dodać także do wielu sałatek np. na bazie ogórków lub pomidorów, sosów, jajek, czy twarożków. Doskonale sprawdzi się również jako składnik farszów do pieczeni, czy potraw z ryb.

Uwaga! Jeśli chcemy wykorzystać szczypiorek jako przyprawę, nie możemy pozwolić na rozwinięcie pąków kwiatowych! Ich usunięcie wydłuży czas zbioru liści i ułatwi rozmnażanie wegetatywne.

Literatura:

Halarewicz A. Atlas ziół. Kulinarne wykorzystanie roślin dziko rosnących, Wydawnictwo SBM, Warszawa 2015.