Większość roślin liściastych zrzuca liście na zimę. Ich sylwetki po upływie lata najczęściej kojarzą nam się ze złotymi jesiennymi przebarwieniami. Jednak istnieje również wiele zimozielonych gatunków liściastych, które zdobią nasze ogrody i parki przez cały rok.

Mahonia pospolita (Mahonia aquifolium) jest jednym z najczęściej spotykanych krzewów zimozielonych. Jest bardzo wytrzymała na zacienienie. Niestety bardzo wrażliwa na mrozy. Skutkiem może być przemarzanie liści, pędów, a nawet całej rośliny.  Zdarza się, że pod koniec zimy u krzewów zimozielonych występuje zjawisko zasychania liści spowodowane głównie działaniem niskich temperatur, niedoborem wody, silnym nasłonecznieniem, suchym powietrzem, wysuszającymi wiatrami zimowymi, czy zamarzniętą ziemią. Z tego względu mahonię, jak i wszystkie pozostałe zimozielone krzewy liściaste należy sadzić przede wszystkim na zachodzie kraju, na stanowiskach półcienistych, a najlepiej zacienionych i osłoniętych od wiatru. Gleba powinna być świeża i wilgotna, zalecane jest również ściółkowanie. Zimą liście mahonii brunatnieją i miejscami czerwienieją, ale jest to zjawisko zupełnie naturalne, które dodatkowo stanowi o atrakcyjnym wyglądzie rośliny o tej porze roku.

Mahonia pospolita (Mahonia aquifolium) w Ogrodzie Chińskim w Łazienkach Królewskich w Warszawie

Bukszpan wieczniezielony (Buxus sempervirens) dawniej był jednym z najczęściej stosowanych krzewów w sztuce tworzenia tzw. „topiarów” (ars topiaria), czyli rzeźb formowanych z gatunków zimozielonych. Do dzisiaj jest dominującym elementem w kompozycjach parterów kwiatowych w rezydencjach historycznych, zwłaszcza pałacach. Bukszpan ma niewielkie wymagania siedliskowe. Co więcej, ze wszystkich krzewów liściastych najlepiej znosi zacienienie. Jest odporny na suszę oraz zanieczyszczone powietrze, chociaż w takich warunkach może być atakowany przez tarczniki.

Bukszpan wieczniezielony (Buxus sempervirens) formowany jak parter ogrodowy w rezydencjach historycznych, kampus SGGW w Warszawie