Ciekawym sposobem zagospodarowania materiału roślinnego jest jego wykorzystanie do produkcji ekologicznej energii z biomasy. W wiązaniach chemicznych związków organicznych budujących tkanki roślinne zgromadzona jest duża ilość energii, którą poprzez spalanie można uwolnić i wykorzystać na potrzeby człowieka. Rozwiązanie to ma dużo zalet, uchodzi za przyjazne środowisku, choć nie brakuje również jego wad.

            Wyróżniamy biopaliwa ciekłe, otrzymywane przede wszystkim z olejów roślinnych (np. rzepakowego), stałe – słomę, trociny, drewno albo gazowe, które pozyskać można w procesach fermentacyjnych obornika lub przez zgazowanie biomasy.

            W przeciwieństwie do tradycyjnych źródeł energii – ropy naftowej, węgla kamiennego czy gazu ziemnego – biopaliwa zaliczamy do źródeł odnawialnych, czyli takich, których użytkowanie nie wiąże się z długotrwałym uszczuplaniem ich zasobów. 

            Inną, ważną zaletą biopaliw jest ich lokalne pochodzenie. Rozwój tej gałęzi przemysłu przyczyniłby się do większej niezależności energetycznej krajów Europy, które nie byłyby skazane na korzystanie z i tak mocno wyeksploatowanych zasobów kopalin z Bliskiego Wschodu, którym targają konflikty o podłożu etnicznym i religijnym.

            Kolejną zaletą jest przyjazny środowisku proces produkcji biopaliw – podczas swojego wzrostu rośliny energetyczne pobierają z atmosfery w przybliżeniu tyle dwutlenku węgla, ile zostanie wydzielone w procesie ich spalania. Fakt ten pozwala zmniejszyć zagrożenie efektem cieplarnianym. Dodatkowo ogranicza ryzyko zanieczyszczenia środowiska, gdyż materiał roślinny zawiera mniej szkodliwych substancji niż paliwa kopalne (np. mniej tlenków siarki). Rozpowszechnienie upraw roślin na biomasę przyczyniłoby się ponadto do rozwoju i aktywizacji obszarów wiejskich.

            Wady energii z biomasy to przede wszystkim ograniczenie areału upraw roślin spożywczych na rzecz energetycznych, co skutkuje zwyżkami cen żywności. Prócz tego ryzyko wycinki obszarów leśnych i innych naturalnych zbiorowisk roślinnych dla pozyskania terenów upraw, a także osuszenie gruntów przyległych do pól z roślinami energetycznymi wskutek zwiększonego poboru wody.