Pochodzące z oczyszczalni ścieków osady z komór fermentacyjnych mogą znaleźć w rolnictwie szerokie zastosowanie.  Wykorzystuje się je jako nawóz lub materiał służący do rekultywacji gleb. Należy jednak pamiętać, że osad ściekowy jest surowcem potencjalnie niebezpiecznym (z uwagi na zawartość metali ciężkich lub chorobotwórczych czynników biologicznych), dlatego należy z nim postępować według ściśle określonych zasad.  Możliwości zagospodarowania osadów ściekowych precyzuje ustawa o odpadach oraz rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 lutego 2015 r.

            Zgodnie z ich treścią komunalne osady ściekowe mogą być wykorzystywane w działalności rolniczej oraz do rekultywacji terenów, w tym gruntów na cele rolne. Powinny jednak spełniać szereg kryteriów, m.in. określony poziom zanieczyszczenia pierwiastkami śladowymi. Przed zastosowaniem osady są również szczegółowo badane na obecność bakterii chorobotwórczych i jaj pasożytów.

            Z uwagi na ryzyko zagniwania oraz zagrożenie dla ludzi i zwierząt nie jest dopuszczone stosowanie „surowych” osadów. Najpierw należy poddać je procesom obróbki chemicznej, biologicznej lub termicznej. Warto zwrócić uwagę, że za prawidłowe zastosowanie osadów oraz ich przebadanie odpowiedzialny jest ich wytwórca. Rolnik powinien żądać od wytwórcy wyników badań osadu oraz informacji o dawkach tego osadu, które można stosować na poszczególnych gruntach!

            Określone są również obszary wyłączone ze stosowania osadów ściekowych:

–  tereny czasowo zamarznięte i pokryte śniegiem; przyległe do brzegów cieków i jezior (konieczne zachowanie odległości 50 – metrowej)

- tereny zalewowe, czasowo podtapiane i bagienne,

- tereny czasowo zamarznięte i pokryte śniegiem,

- grunty rolne o spadku przekraczającym 10 %,

- tereny położone w odległości mniejszej niż 100 m od ujęcia wody, domu mieszkalnego lub zakładu produkcji żywności,

- grunty, na których rosną rośliny sadownicze i warzywa, z wyjątkiem drzew owocowych,

- grunty przeznaczone pod uprawę roślin jagodowych i warzyw, których części jadalne bezpośrednio stykają się z ziemią i są spożywane w stanie surowym w ciągu 18 miesięcy poprzedzających zbiory i w czasie zbiorów,

- grunty wykorzystywane na pastwiska i łąki,

- grunty wykorzystywane do upraw pod osłonami.