Wapnowanie to bardzo ważny zabieg, który pozwala na regulację odczynu gleby (podwyższenie go do wartości optymalnej dla roślin w przypadku gleb zakwaszonych). Zakwaszenie to proces naturalny, do którego przyczynia się stopniowe wymywanie związków wapnia i magnezu z wierzchnich warstw gleby. Często bywa jednak potęgowane przez działalność człowieka – m. in. nawożeniem mineralnym czy kwaśnymi deszczami.

            Do odkwaszania gleb stosuje się przede wszystkim tlenki i węglany wapnia lub magnezu. Nawozy typu węglanowego należą do wolniej działających, zaleca się je zatem do stosowania przede wszystkim na glebach lekkich, posiadających małe właściwości sorpcyjne. Z kolei nawozy tlenkowe ulegają szybkim przemianom i w krótkim czasie wyczerpują glebę ze znacznych ilości wody. Zasadne jest zatem wykorzystywanie ich na glebach ciężkich.

            Praktyka pokazuje, że użytkownicy nawozów wapniowych popełniają czasami kardynalne błędy. Nie chodzi bynajmniej o błędne wyliczenie dawki czy stosowanie nawozu bez kontroli pH gleby, choć tego oczywiście również powinno się unikać. Poniżej przedstawiamy zalecenia, których stosowanie pozwoli prawidłowo przeprowadzić zabieg wapnowania.

1. Nawozów wapniowych nie wolno wysiewać jednocześnie z nawozami zawierającymi amonową formę azotu (siarczan amonu, obornik, gnojówka) lub ulegających przekształceniu do formy amonowej (mocznik), gdyż spowoduje to straty azotu w formie gazowej – toksycznego amoniaku.
2. Nie stosuje się jednocześnie wapnowania i nawozów fosforowych z uwagi na uwstecznianie fosforu – przechodzenie do form niedostępnych dla roślin.
3. W przypadku gleb silnie zakwaszonych zaleca się podzielenie dawki wapna na dwa lata, gdyż w pierwszym roku mogą wystąpić duże, nawet 25% straty wskutek wymycia Ca. Na glebach mniej kwaśnych przeprowadza się zabieg jednorazowo.
4. Najlepiej wysiewać nawozy na glebę suchą, nie na bardzo wilgotną.