Fundacja Ernesta Michalskiego promuje przetwory z róży pomarszczonej (Rosa rugosa) oraz zwraca uwagę konsumentów na walory smakowe i zdrowotne tej rośliny. Jest ona polecana do uprawy ekologicznej.
W Polsce dominującym gatunkiem jest róża pospolita (Rosa canina), często rosnąca przy drogach i na nieużytkach. Jej owoce mają ogromną wartość leczniczą i zdrowotną. Największe jednak zastosowanie w uprawie i lecznictwie ma jednak odmiana ‘Konstantin’, mieszaniec międzygatunkowy Rosa rugosa i Rosa beggeriana, zawierający znacząco więcej witaminy C (3000-35000 w 100 g). Z jednego hektara uprawy można uzyskać 43-78 kg naturalnej witaminy C. Pseudoowcoce róży zawierają jednak znacznie więcej cennych składników pokarmowych, jak np. karotenoidy, witaminy E, K, B1, B2, B3, PP, olejki eteryczne, garbniki, a także składniki mineralne: P, K, Ca, Mg, Fe, Cu, Mn, Zn i inne. Zawiera czynniki przeciwzapalne (GOBO), przeciwutleniające polifenole. Owoce różny stosowane są w lecznictwie, kosmetyce i przemyśle spożywczym.
Uprawa
Róża pomarszczona (Rosa rugosa) pochodzi z Chin, Korei i Japonii, ale doskonale przyjęła się w polskich warunkach klimatycznych.
Jest to krzew owocowy od 1952 roku uprawiany w Polsce. Gatunek ten gromadzi metale ciężkie w liściach i jest rośliną wskaźnikową zanieczyszczenia powietrza. Jest uprawiana głownie na zbiór owoców, a w mniejszym stopniu na zbiór płatków. Zbiór dojrzałych owoców następuje stopniowo od lipca do końca października i wynosi przeciętnie 2-3 t/ha.
Gleba
Rosa rugosa preferuje gleby żytnio-pszenne, brunatne, bielicowe, gliniaste o pH 5,5.  Jest światłolubna, całkowicie odporna na mróz i okresowe zalanie wodą.
Najlepszym przedplonem są rośliny okopowe, warto też plantację nawozić organicznie obornikiem. Czasami konieczne jest zastosowanie nawozów wapniowych po uprzedniej analizie gleby. Wskazana je orka na 6 tygodni przed jesiennym terminem sadzenia, a przy sadzeniu wiosną warto pozostawić pole w ostrej skibie. Do dołów o średnicy 40x40 cm wrzuca się najpierw ziemię próchniczną, a następnie dopiero wkłada się roślinę, tak aby szyjka korzeniowa była równo z powierzchnią gleby. W pierwszym roku wiosną przycina się wszystkie pędy na 4-6 oczek, a później 60-70 cm od szyjki. W następnych latach usuwa się najsłabsze, stare, złamane i chore pędy. W międzyrzędziach utrzymuje się czarny ugór lub murawę.
Źródło:  Michalski E., „Róża – moje życie”, 2011, Raszyn,  s. 63-74,
„Śladami Avicenny” Fundacja Ernesta Michalskiego – Instytut „Polska Róża”, Biuletyn Informacyjny 2011 (3).